Toen de oorlog uitbrak was ik 5 jaar en leefde bij mijn ouders te Vroenhoven.
Mijn vader was postmeester en mijn moeder huisvrouw. Ik had 4 zussen: Nellie ( 22jaar,zie vorig interview ) Elisa (21 jaar) Paula ( 19 jaar) Jose ( 8 jaar)

Wat voorafging

Er was dus mobilisatie en er waren veel soldaten in Vroenhoven. Tegen de kinderen werdnooit gesproken over dat er misschien oorlog zou kunnen komen.

9 - 10 mei 1940
De nacht

Heel vroeg werd ik wakker gemaakt door mijn moeder. Ik kwam beneden en mijn moeder had al koffers gepakt, mijn zus Paula was thuis omdat ze pinkstervakantie had en ze hielp bij het maken van de koffers. Mijn vaders stond gereed om met de fiets te vertrekken met documenten van de post. Dan hebben ze mij snel aangekleed en zijn wij ook gaan vluchten.

10de mei

Het was heel mooi weer, we hoorden nu en dan vliegtuigen in de lucht. Dit was heel speciaal voor ons omdat we dit nog nooit gezien of gehoord hadden. Toen vluchtten we tot bij Brouwer Marres waar ze een vrachtwagen hadden. Op deze vrachtwagen laadden we onze spullen in de hoop dat deze veilig weggebracht konden worden en wij trokken te voet verder richting Riemst.

Onderweg moesten we regelmatig schuilen in hagen en grachten omdat we schrik hadden dat de Duitse vliegtuigen op ons zouden schieten. Op een bepaald moment lagen we onder een haag en zagen we grote zwarte rookwolken. Mijn moeder zei dat dit het klooster van Lafelt was. Dan zijn we verdergegaan tot aan een café. Daar hebben we de hele dag gezeten. Er waren nog dertien andere mensen die ook gevlucht waren. Als we vliegtuigen hoorden gingen we naar een kelder waar we dachten dat we veilig waren.

Toen we weer in de kelder zaten begonnen de bommen echt op ons te vallen, 3 voltreffers op het café was meer dan voldoende om zelfs de kelder waar wij inzaten te doen instorten. Van de 17 mensen in de kelder bleven er maar 5 in leven waaronder een vrouw met een kind, 2 oudere meisjes en ik als enige van mijn familie.

Dan zijn we uit de kelder gesukkeld en met hulp van Belgische soldaten zijn we richting Tongeren getrokken, tot in het ziekenhuis waar we een nacht mochten slapen en onze wondjes verzorgd werden. Dan zijn we via omwegen terug naar Vroenhoven gegaan, na enkele weken waren de overgebleven van de familie terug samen. Ons huis was niet beschadigd maar er waren wel vele dingen gestolen

Hoe zat het met de voedselrantsoenering?

We bakten zelf brood, fruit en groenten haalden we uit de tuin. Vlees was er heel weinig alleen een klein beetje varkensvlees. Er was een tekort aan gezond voedsel zodat we ook uitslag gekregen hadden. Tijdens de wintermaanden kregen we van de Dienst Winterhulp gratis soep op school. De bonnen die we kregen waren onvoldoende, zeker die waarmee we stof konden kopen. Vooral schoenen waren heel moeilijk te krijgen, zodat veel kinderen klompen droegen. Als zo’n klomp kapot ging was dat een kleine ramp aangezien het zo verschrikkelijk moeilijk was om aan nieuwe te geraken.

Hoe zat het met de smokkel in deze grensstreek?

Vermits ik nog een kind was hoorde ik daar maar sporadisch iets over bvb. dat ze iemand hadden opgepakt of er werd verteld dat sommige mensen zich daar heel rijk mee maakten.
Vooral de buurt achter de brug was heel bekend voor het smokkelen, Wij thuis hebben dat nooit gedaan omdat mijn vader daardoor wel eens zijn werk kon verliezen.

Waren er hier geallieerde bombardementen?

Ja, s’ nacht werden we vaker uit ons bed gehaald om te gaan schuilen in de kelder omdat er hier en daar bombardementen waren. Ook tijdens schooluren was er luchtalarm en moesten we schuilen in zelfgebouwde schuilkelders. In de buurt van Vroenhoven stond een luchtafweergeschut en deze heeft eens een vliegtuig afgeschoten. De Duitsers kwamen dat vliegtuig dan opruimen en onderzoeken.

Kwamen er hier berichten van het buitenland aan?

Mijn pa en een vriend van hem luisterden dagelijks naar de Engelse radio. Maar dit was een heel gebeuren. Eerst moest de post gezocht worden dit kon heel lang duren. Als men de post dan gevonden had, werd de radio heel zacht gezet en wij mochten nooit meeluisteren Daarom leek dit voor ons kinderen een heel geheimzinnige bedoeling.

 Hoe is de Bevrijding hier verlopen?

Iedere dag zei men nu komen de Amerikanen; nu komen de Amerikanen; nu komen de Amerikanen. We kregen dagelijks nieuws via via van waar de Amerikanen waren en op een bepaalde dag waren ze hier. Iedereen stond op straat en in de verte zagen we eerst een jeep en een paar motoren. De soldaten waren anders gekleed dan de Duitsers met speciale schoenen, anorakken en camouflage op hun helmen.

De mensen waren uitzinnig van vreugde en ze wilden de Amerikanen bloemen geven maar dat namen ze niet aan. Iets wat ook opviel aan de Amerikanen was dat ze zeer voorzichtig waren. Ze kwamen niet dicht bij de mensen en waren constant met hun kaken aan het bewegen. Mijn vader zei dan dat de Amerikanen een tik nerveus hadden, maar ze kauwden allemaal op kauwgom, iets dat wij nog nooit gezien hadden.